الى اين اذهب

الدنيا ضاقت عليا مابقتش طيقه العيشه معايا ونسيت انى كنت معيشهم احلى عيشه وصرفت عليهم كل اللى كان معايا وسبتلى العيال وقالت ليا اهم عندك انت حر فيهم انا مش حمل البهدله والجوع ده وياريت تطلقنى مادام مش قادر تصرف عليا وماارتحتش الا لما اتطلقت وانا حالتى النفسيه اټدمرت وقولت اكيد اللى انا فيه ده ذنبك بس مكنتش عارف اعمل ايه انا عارف انك عمرك ما كنتى هترضى وتيجى تعيشى معايا تانى ولو رجعتلك شقتك هعيش فين انا والاولاد  

وكمان انا اتطريت ارهن الشقه عشان اعرف اعيش واصرف من الرهن وكنت فاكر ان الظروف ممكن ترجع تتحسن واسدد الرهن بس ما فيش فايده كل حاجه ضاعت ارجوكى سامحينى وانا مردتش بكلمه وقلبى لسه برده مش مسامح وبقيت ابصله وبقول ياترى فعلا ندما ولا عاوزنى ارجع اصرف عليك وعلى اولادك وراح ماسك ايدى وطالع ادخلى شقتك شايفه حلنا بقى عامل ازاى وولاد اخوكى حالهم بقى ازاى حتى الكبير فيهم لما لقانى تعبان ومشقادر عليه بقى عايش حياته لنفسه ومعرفش عنه حاجه بصيت للشقه عشان افتكر ذكرياتى مع والدى فيها بس الشقه اتبهدلت تماما والحال بقى صعب و
فضلت سرحانه اعمل ايه افضل قاعده معاهم ورزقى ورزقهم على الله ولا امشى واشوف حالى بعيد عنهم حتى الشقه اللى كنت راجعه عشانها اترهنت وبقت فى حكم اللى اتبعات ما انا مش هقدر افك الرهن طب اعمل ايه لحد ما قولت فى بالى خلينى قاعده لحد ما افكر هعمل ايه ودخلت وضبت غرفه لان الشقه كلها كانت مهمله من ساعة ما زاوجة اخى مشيت واول ما خلصت نمت على طول وماصحتش غير تانى يوم الصبح ورحت على شغلى وبقيت وانا راجعه اجيب اكل واعمله ونتجمع كلنا وناكل وكانت الامور ماشيه واهى عيشه وايام بتعدى لحد ما يوم وانا راجعه من الشغل قولت اعدى كالعاده على صديقتى اطمن عليها وعلى والدتها اول ما وصلت فتحتلى اسماء وقالت تعالى دا انا كنت جيالك الشغل بكره فقولت